Ben patlıcan kızartmasını çok severim, üzerine yoğurt dökülen şekli ile. Bir başkası çıkıp der ki: “Hadi canım sen de patlıcan öyle mi yenilir? Musakkası güzel olur onun. “Oradan bir başkası çıkıp: “Patlıcanın en güzel karnıyarığı güzel olur, ağzınızın tadını bilmiyorsunuz.” der. Hünkarbeğendi sevenler burun kıvırarak dinler konuşmayı. Közlenmiş patlıcan sevenler bıyık altından gülerler.

Aramızdaki çoğu farklılıklar böyle aslında.

Çoğu kavgamızın sebebi de bu eften püften meselelerden çıkıyor. O kadar gündemimizi meşgul ediyor ki ufak ayrılıklar, asıl çözülmesi gerekenlere sıra gelmiyor.

“Koşmak” hakkında konuşmaktan koşamıyor, daha koşmadığımız halde kendimizi yorgun hissediyoruz.

Ufak farklılarımız gözümüzde o kadar devasa boyutlara çıkmış ki, aynı sofraya oturmak istemiyor aynı yoldan geçmek istemiyoruz.

Aynada baktığımız surete benzemeyen, kafamızda konuşan ile aynı dili konuşmayan herkesi düşmanımız zannediyoruz.

Sadece toplumsal meseleler için değil bu dediğim.

Bu eşimiz, annemiz, evladımız bile olsa yine aynı sonuç ile karşılaşıyoruz.

Bu yüzden de insana verilmiş olan en önemli nimetler olan konuşma yani iletişim kurma ve empati becerilerimizi kaybetmeye başladık.

Çoğu işimizi konuşarak halletmiyoruz artık.

“Ben bu konuda senin gibi düşünmüyorum.” demek yerine trip atmayı seçiyoruz.

“Bu tavrın beni çok üzdü, bana kendimi değersiz hissettirdi.” demek yerine öfke nöbetleri geçiriyoruz.

Bizim için yumruğumuzu masaya vurmak, gönlümüzü ortaya koymaktan daha mantıklı artık.

Kellemiz koltukta gezmeyi cesaret sanıyor da iki omuzumuzun arasına koymayı korkaklık zannediyoruz.

Bana göre çoğu mesela (hepsi değil) konuşarak halledilir.

“Patlıcanı böyle yemeyi daha çok seviyorum ama, hünkarbeğendinin de tadına bakmak isterim tabi.” demek kadar kolaydır bir çok meselenin çözümü.

Tatlı dil genelde yılanı deliğinden çıkarır bu doğru.

Ama biz haklı çıkmaya çalıştığımız kadar mutlu olmaya da çabalamıyoruz ki.