Tanrı kelimesi yanıltıcıdır çünkü o kişileştiren bir kelimedir. Tanrı tarif edilemez. Zihin tarif edilemeyeni anlayamaz çünkü zihin tanımlamalara ihtiyaç duyar, kesin sınırlamalara… İşte bu yüzden Tanrı yani varoluş zihinle idrak edilemez. ‘Tanrı’ uydurma bir kelimedir, din adamları tarafından icat edilmiş anlamsız bir kelimedir. Aslında: ‘Tanrı var mı’ diye sormak çok saçmadır. Bilişte olanlar Tanrı’nın varoluş ya da varoluşun Tanrı olduğunu bilir. Mevcudat var olur fakat Tanrı var olmaz. Bir sandalye var olur çünkü sandalye yokluğa gidecektir. ‘Sandalye vardır’ demek anlamlıdır çünkü onun yok oluşu mümkündür. Tanrı varoluştur. ‘Tanrı vardır’ dediğimizde: ‘Tanrı’ kelimesinden anlamlar türetmeye çalışırız ve bu nedenle de o bir: ‘Şey’ hâline gelir. Fakat Tanrı: ‘Şey’ değildir, Tanrı bir kişi de değildir. Tanrı kişi değildir çünkü onun zıddı yoktur. Bu nedenle onu hiçbir şeyden sorumlu tutamazsın. Sorumluluk yalnızca kişilik var olduğunda, sorumlu tutulacak biri var olduğunda meydana gelir. Dört yaşındaki bir çocuk mahkemede yargılanmaz çünkü onun henüz bir kişiliği yoktur. Bu yüzden de yaptığından sorumlu tutulamaz. O masumdur, kişilik ve ego yoktur onda… O sorumlu değildir çünkü sorumluluk egoyla gelir. Varoluşun, Tanrı’nın egosu yoktur. Bu yüzden de o hiçbir kötülükten sorumlu tutulamaz. Fakat insan zihni çok kurnazdır. İlk önce Tanrı’ya kişilik verir sonra da olan bitenlerden onu sorumlu tutar. İçinde bulunduğumuz yozlaşmanın sebepleri vardır fakat Tanrı yani bütün bundan sorumlu tutulamaz. Eğer birisi sorumlu tutulacaksa, sorumlu tutulması gereken bizleriz. Çünkü bu yozlaşmış toplumu bizler meydana getirdik. Sen değişmedikçe; toplum yozlaşmış hâliyle olduğu gibi kalacak. Düzenler değişip duracak fakat yozlaşma aynı hâliyle kalacak.