insan beyninin içindeki,
elektrik sinyallerinin oluşturduğu görüntüleri izler,
bu görüntüleri sever..bu görüntülere AŞIK olur,
bu görüntülere kızar..bu görüntüler ile tartışır kavga eder.

Aynı sinemaya giden bir seyircinin,
beyaz perdede OL’AN ses ve ışık oyununa kendini kaptırarak,
saatlerce bir film seyrettiğini zannetmesi gibi.

Filmi o kadar gerçeklik olarak algılanır ki,koltuğunda oturan bir kişi,
zaman zaman ağlar zaman zamanda güler,
oysa ortada “hiç bir şey yoktur”.

Gördüğü gerçekte “bembeyaz boş bir perdedir” bu perdenin üzerine düşen elektrik sinyallerinin oluşturduğu,
ses ve görüntüleri seyretmektedir.

Ancak bu sesler ve görüntüler o kadar gerçek gibidir ki,
bir yanılsama yada ilizyon olmasına rağmen,kişinin kendi “ÖZ’ünü” etkilemektedir.

Kişi bu ilizyondan film bitince uyanır, yani çıkar, seyrettiklerinin “gerçek” olmadığını, sadece sanal bir gerçeklik olduğunu ve bu sanal gerçekliğe kendini kaptırdığı için, etkilendiğinin farkına varır.

Şu AN’da da yaşamım diyerek yaşadığını zannettiğin,
sadece senin beyninin oluşturduğu ses ve görüntü alemidir,
Dışarıda hiçbir şey yoktur,her şey senin beyninin içinde olup bitmektedir.

Sen adeta seyirci koltuğuna oturmuş ve OL’AN’ı biteni seyreden bir seyirci gibisin, yani “tanık” konumundasın.

Ancak kendimizi bu görüntülere ve seslere, o kadar çok kaptırırız ki,
koltuğumuzda öylece oturmamıza, ve hiçbir şey olmamasına rağmen,
“kah ağlarız, kah güleriz”
niçin?
“BİR HİÇ” için..