Birgün(mayfly) Sinekleri larvadan çıkınca sadece üç saat yaşıyorlar. Sadece üç saatliğine sergilenen büyük bir yaratılış şöleni. Eklemleri, kanatları, sindirim ve solunum sistemleri ile micro ölçekte işleyen bir sistem ve bunların hepsi üç saatliğine.

Hangi teknoloji firması üç saat sonra kendini yok edecek nanoteknoloji harikası muhteşem ve kusursuz çalışan, tamamlanması yıllar sürecek bir makineye milyonlarca dolar harcar ki?

Harcıyorsa tek nedeni vardır, o da kendi adını duyurmak, görmeyen her göze kendi rakip tanımaz gücünü göstermek ve meydan okumaktır.

Bu varoluş şölenini görebilecek, farkına varabilecek ve hatta bu meydan okumaya muhatap olabilecek insandan başka kim var?

Bütün bunları zaten biliyorsunuz, farkındayım.

Farkında olmadığımız şeyin, bütün bu görkemli işleyişin bir parçası olmadığımıza dair aptalca bir yanılgıda ısrar etmemiz olduğunu düşünüyorum.

Parmaklarımız, bakışlarımız, içimizde atıp duran kalbimiz, hangi tarafa tarayacağımıza hala karar veremediğimiz saçlarımız, hepsinden de öte kırılan, neşelenen, ve içimize sığmayan ruhumuz, bunların hepsinin kaküllerimizi ıslatan yağmurun varoluş sebebinin dışında bir sebeple bize verildiğini düşünüyoruz. Ya da bir papatyanın bize gülümseme sebebinden farklı bir sebeple varolduğumuzu…

Hoyratça çarçur ediyoruz vakitlerimizi.

Oysa bütün bu olup bitenler, bütün bu şeyler; doğmak, sevmek ve ölmek, hepsi O’nun şanını yüceltmek, O’nun meydan okumasına şahitlik yapmak için. Tıpkı Birgün Sineği’nin yaptığı gibi. Rastgele yolda bulunmuş bir eşya muamelesini haketmiyor ‘insan’ dediğimiz şey!

Üç saate değil, üç bin yıla sığmayacak kadar çok beklentiler ve planlarla yoğurulmuş bir hamurun mayası var içimizde.

Tefekkür hamurunda yoğrulmak ve bitimsiz bir geleceğe doğru adımlarımıza hız vermek zorundayız.

Ömrümüz üç saat değil ama, belki sadece bir AN kalmıştır, kim bilir!