En temel erdem kavga etmemektir. Bir kere kavga etmeye son verirsen ego daha fazla var olamaz. O sadece kavga ile var olabilir, o kavganın bir sonucudur. Ne kadar çok kavga edersen, ego o kadar çok var olur. Eğer yeryüzünde yalnız kalırsan ve kavga edecek kimse olmazsa, yine de bir egon olur mu? O zaman egon olmaz. Onu yaratmak için diğer bir kişi gerekir, diğeri olmak zorundadır. Çünkü ego bir ilişkidir, o senin içinde değildir. Unutma, ego senin içinde değildir. O senin içinde bir yerde konumlanmış değildir. O her zaman seninle diğeri arasında, arada bir yerde var olur; o kavganın olduğu yerde var olur.

İki tip ilişki vardır. İlki kavga, korku ve nefrettir ve bu ego yaratır. Diğeri ise sevgi, şefkat ve iyi niyettir. Bunlar iki ilişki tipi. Sevginin olduğu yerde kavga durur ve ego bırakılır. Sen bu nedenle sevemezsin. O zordur, çünkü sevgi egoyu bırakmak demektir, kendini bırakmak demektir. Sevgi var olmamak demektir.
Şu garip fenomene bak, sevgililer kavga edip dururlar. Sevgililer nasıl kavga edebilir? Eğer sevgi varsa, kavga bırakılacak ve ego ortadan kalkacaktır. Bütün varlığın sevgiye açtır ama bütün zihnin de egoya açtır. Bu nedenle bir uzlaşma yaratırsın. Hem seversin, hem kavga edersin. Sevgili samimi olduğun bir düşmana dönüşür ama düşmanlık yine de devam eder. Bütün sevgililer kavga etmeye ve sevmeye devam ederler. Onlar bir uzlaşmaya varmış haldeler. Bazı anlarda severler ve egolarını bırakırlar. Ama sonra zihin rahatsız hisseder ve yeniden kavga başlatır. Sabah kavga ederler, akşam sevişirler, ertesi sabah yeniden kavga ederler. Böylece bir kavga ve sevgi ritmi yaratılır.
Gerçek sevgi kavganın yok olması ve ikinin bir haline gelmesi demektir. Bedenler ayrı halde var olurlar ama varlıklar birbirine karışır. Sınırlar kaybolur ve arada bir ayrım kalmaz. “Ben” artık yoktur, “sen” artık yoktur, artık sadece bir vardır.