Akıl bu dünyada verilmiş olan en büyük nimettir. Devamlı
aklınıza danışın, öfkeli anlar da aklı iptal eder, sadece nefs olursunuz.
Öfkelendiğinizde ayakta iseniz oturunuz, oturuyorsanız
kalkınız. Öfkeniz aklınızdan büyük olmasın. On kere derin nefes
alıp aklınızın yerine gelmesi için zaman tanıyınız sonra aklınıza
ne yapmanız gerektiğini sorunuz. Size o an için en mükemmeli
söyleyecektir. Sizde neticeye şaşıracaksınız. Vücut iklimini akli
rahmani yönetirse problem kalmaz, nefs de ona uyar rahat edersiniz.
Ama vücut kalesine bayrağı nefs dikmişse siz de sıkıntı çekersiniz.
Çevrenizdekilere de sıkıntı çektirirsiniz. Aklı bir çoban
olarak düşünelim. Nefs’i de bir koyun. Çoban sabah olunca koyunu
ağıldan çıkarır, onu yemek yemeğe götürür. Nerede ne
yemek yiyeceğine karar verir. Zararlı yiyeceklerden tehlikeli yerlerden
onu korur. Yırtıcılardan da onu koruyup selamet içerisinde
tekrar ağılına dönmesini sağlar. Çoban olmazsa koyun tekrar ağıldan
çıkar, özgürdür ama ne yapacağını bilemez. Bir oraya bir buraya
gider ağıldan uzaklaşır. Kurtlara karşı da onu koruyacak
yoktur. Akşam karanlık olduğunda ağılına dönemez. Karanlıklarda
savunmasız kalır. Sonunda da kurtlar sofrasına düşer, meze
olur. Çoban olmadan koyunun işi zordur. Çoban ne kadar akıllı,
ne kadar tecrübeliyse, koyunun işi o kadar rahat olur. Akıl da nefsin
çobanıdır. Onun ne yiyip yemeyeceğine, ne kadar yiyeceğine,
neleri alacağına, neleri almayacağına, kimlerle arkadaşlık etmesi
gerektiğine, kimlerle arkadaşlık etmemesi gerektiğine karar verir.
Fakat günümüzde maalesef ayaklar baş olmuş, başlar da ayak.
Nefs vücut kalesinin en tepesine bayrağını dikmiş, akıl nefsin emrine
girmiş. Onun gayrimeşru istekleri için çalışıp çabalıyor.

Nefs akıl ve kalp arasinda sırat köprusu vardır.