Uzun zaman oldu sizlerle paylaşımda bulunamadım. Bizim kültürde sıklıkla duyduğum bir konu hakkında yazmak istedim bu akşam.Okuyunca konunun ne kadar tanıdık olduğuna şahit olacaksınız. Anne babanın fedekarlığı… Sık sık kullanılan bu kavramlar artık rahatsız edici boyutta.Yemedim yedirdim, içmedim içirdim, giymedim giydirdim,saçımı süpürge ettim, olmadı özel hocalar tuttum, bu liste uzar gider.Oysa bence fedekarlık ve ebeveynlik yan yana çok sakıncalı kelimelerdir.Zorunluluk mu? Fedakarlık mı? Zorunluluk nedeniyle yaptığımız işlerden dolayı fedekarlık yaptığımız söylenebilir mi? Tabi ki hayır olacaktır cevabımız.Çocuğumuz tamamen istek ve irademizle dünyaya gelmesine sebep olduğumuz bir insan.Dünyaya gelip gelmemesi konusunda, sizi anne baba isteyip istememe konusunda seçenek şansı yok. O yüzden dünyaya getirdiğimiz bebeğim temel ihtiyaçlarını karşılamak zorundayız.Varsayalım çocuğunuz hasta oldu sabaha kadar başında beklediniz.Bu durumun bir alternatifi var mı? Yan komşudan çocuğunuzun başında beklemesini isteyemezsiniz. En fazla bir aile büyüğünden kısıtlı bir şekilde yardım talep edebilirsiniz. Yalnız iseniz başınızın çaresine bakmak zorundasınız. Bu fedekarlık değildir.

Ebevenlik zor , zahmetli ve çok kıymetli bir süreç.Anne baba emeği yorumlarken ve çocuklarımıza sunarken çok dikkatli olmamız, oluşabilecek yanlış anlaşılmalara mahal vermemek.

Nefes aldığımız sürece çocuğumuza yaptıklarımız için onları borçlu hissetirmeyelim. Sürekli alacaklı modda olmamaya özen göstermeliyiz.

SEVDA AKÇAY GÜLBASAR