Öfkeli çocuk yoktur, kırılmış, küsmüş çocuk vardır… Saldırgan davranış sergileyen çocuk yoktur, ilgiye ve sevgiye aç çocuk vardır…
Bir çocuğun gerçekten doyumlu ve huzurlu olabilmesi için hem temel bakım ihtiyaçlarının (yeme-içme-barınma-korunma vb.) karşılanıyor olması hem de ruhsal ihtiyaçlarının(sevgi-ilgi-şefkat vb.) aynı anda karşılanıyor olması gerekir. Tüm ihtiyaçları karşılanan çocuk, ebeveyniyle sağlıklı bir bağlanma ilişkisi kurar. Ve bu ilişki modeli onun tüm yaşantısı boyunca bir referans model olarak kullanılır. Böylece, ortaya sağlıklı ilişkilerle dolu bir yaşam çıkar.
İhtiyaçları karşılanmayan çocuk, huzursuzdur. Sürekli bir kaygı içindedir. Endişelidir. Yeterince güvende olup olmadığını bilemez. Sevilip sevilmediğini, değerli olup olmadığını sorgular. Bu huzursuzluk ve kaygı onu hırçın, öfkeli, huysuz, saldırgan yapar.
Ebeveynle kurulan bağlanma ilişkisi, bir bireyin tüm yaşamını etki altına alacak kuvvettedir.
Çocukla zaman geçirmek değil, kaliteli zaman geçirmek önemlidir. Çocuk o sürenin sonunda, ben değerliyim, seviliyorum, önemseniyorum, ihtiyaçlarım karşılanıyor demelidir. Çünkü gelecek deneyimleri için kullanacağı ilişki modeli, çoğunlukla ebeveyniyle geçmişte deneyimlediği ilişki modeli olacaktır. Ve bu, onun tüm yaşamını etkileyecektir.
Çocuk, ilişki kurma yollarını ailede öğrenir. Eğer onunla kurulan ilişkiler, sağlıklı bir biçimde şekillendirilmişse, o zaman kendisi olmakta ve kendisini sevmekte tereddüt etmez. Ve yaşamını da, bu temel üzerinden yapılandırır.