Çocuk ve İletişim
- Anne Çocuk
- 26 Haziran 2017
- Yorum yaz
- 351 kez görüntülendi

Dünyadaki bütün çocuk gelişimi ve psikolojisi bilgilerini okusak da şu temel ilkeyi hayata geçirmedikçe, anlamsız kalıyor her şey.
Empati!
Bazen oğlum kötü bir şey yaptığında, tek yaptığım şey gidip sarılmak oluyor. Çok saçma gelebilir ama oğlumda her seferinde işe yarıyor. Önce sarılıyoruz. Sonra sorular soruyorum. Kızgın mısın, üzgün müsün, neden böyle yaptın? Beni durdurmaya çalışanlar oldu. Taviz verdiğimi düşündüler. Vermiyorum. İZin vermediysem vermiyorum. Bir şey rica ettiysem onu rica etmeye devam ediyorum. Bunu bir taviz olarak görmüyorum (yeri gelir her ilişkide taviz verilir, tartmak lazım ama, ağlıyor diye susturmak için verilmez mesela). Ama onu dinliyorum. Onu her zaman dinleyeceğimi, anlamaya çabalayacağımı, onun büyüklere saçma gelen bakış açısını, dertlerini ciddiye alacağımı bilmesini istiyorum. Olumsuz duygularını saçma hareketlerle, şiddetle, küserek ifade etmek yerine önce konuşarak ifade etmesini istiyorum.
Çocuğunuz saçmalayınca sarılın demiyorum. Bu benim ve oğlumun iletişim şekli. Siz de kendinize uygun bir iletişim şekli bulun. Yeter ki onunla iletişime geçin. Koşulsuz sevginizi en çok kavgada hatırlatın. Hayır derken de şefkatli olun. Neden istediğinin olamayacağını anlatırken şefkatli, anlayışlı olun. Bazen de sizin hatalı olabileceğiniz ihtimalini aklınızda tutun.
Çocuğunuz kötü davrandığında, korkunç şeyler söylediğinde şunu söyleyin yazmıştı bir anne (yazıyı bulunca bağlantıyı koyacağım), her cümlesini ” bana yardım et” olarak duyun. Bu öfkenizi geçirecek. Onunla iletişime geçin. Olumsuz duygularını kabul edin ve şiddetsiz yollardan ifade etmesi için yol gösterin.
Henüz yorum yapılmamış.