Hiç bir kadın anne olarak dünyaya gelmiyor. Zaman zaman acaba ben iyi bir anne miyim? çocuklarıma ne kadar yete biliyorum? ihtiyaçlarına cevap verebilecek güçte miyim? Annelik bana göre mi değil mi? Bu sorular kafamızı kurcalar durur. Eğer bu soruları sora biliyorsak kendimize özverili bir anne olduğunuzdan kuşku duymamak lazım. Dönem dönem çocuğumuza kızdığımız bağırdığımız anları hatırlayın anında pişmanlık vicdan azabı alır bizi başka dünyalara götürür. Yemek yemedi diye uyumadı diye çok oyun istedi diye sinirlendiğimiz zamanlarımız oluyor. Eminim bütün anneler yaşamış olmalı. Bu durumları en aza indirmek için ne yapmalıyız bunlardan bahsedelim biraz;

Öncelikle çocuğunuzun bir birey olduğunu, yemek yemeyi, kendi kendine oynamayı, yürümeyi ve uyumayı öğrenmesi gerek uykunun faydalarına değinmeyeceğim bile her anne bunun farkındadır diye umuyorum. Uyku sadece çocuk için değil anne içinde dinlenme saatidir. Bütün gün çocukların peşinden yorulan annenin de elbette dinlenmeye ihtiyacı vardır. Dinlenmeyen annenin çocuğuna çok verimli olmadığını hepimiz biliyoruz. Eşinizden destek alın çocukları bırakıp bir kaç saatte olsa kendinize zaman ayırın emin olun çok iyi deşarj olursunuz.

Bunun yanında çocuğunuz uyuduğu zaman evin işleriyle değil de kendinizle ilgilenin sizde uyuyun mesela yada bir kaç satır okuyun yada sosyal medyaya takılın:) eminim çok rahatlayacaksınız.

Velhasıl annelik zor, bir o kadar da zevkli; mutlu anneler mutlu çocuklar büyütür ve en önemlisi sevelim çocuklarımızı içten sarılalım. En kötü zamanlarda bile çocuğu hasta anaları düşünelim, çocuğunu yitirmiş analar, çocuğu engelli analar ve bir daha sarılalım sevelim..

Unutmayalım ki annelik gerçekten bir ayrıcalıktır.

Bilgiyle kalın

Sevda Gülbasar